İç Geçirmeli Uzun Post "Endüstriyel Tasarım Okumak"

Belki biliyorsunuz belki bilmiyorsunuz ama ben okulu bırakma kararı aldım. Özel olarak bir yazı yazıp anlatmamıştım şimdi anlatacağım. 

"Endüstriyel Tasarım Okumak!" işte bütün mesele bu!

Okulla ilgili yazılarımda hep bahsediyordum ne kadar yoğun ve yorucu olduğundan. Ödevleri yaparken iyice psikolojim bozuluyordu, sürekli ağlıyordum. Hele vize ve final ödevlerinde iyice kötü oluyordum. Birinci dönemin sonunda bölümü bırakmak istedim. Ailem için kötü olur düşüncesiyle  defalarca vazgeçtim. En sonunda dayanamadım. Her gün ağlıyordum. Her gün yeniden başlama kararı alıyordum. Artık güçsüzleşmiş olunca en küçük bir şey bile beni üzüyordu. Arkadaşım bir gün şu cümleyi kurdu;

"Bence artık kesin bir karar vermen gerek."

Ne de güzel söyledi. O anı çok iyi hatırlıyorum. Yatağın içinde cenin pozisyonunda yatıyordum. Derin bir nefes aldım.Yorganı üzerimde attım, bazanın başına sırtımı yaslayarak dimdik oturdum. Tekrar derin bir nefes aldım. Aklımda hiçbir şey yoktu, bomboştu. Hiçbir şey düşünemiyordum. Bir süre kendimi boşlukta hissettim. Sonra Y şöyle bir cümle daha kurdu:

"Bence sen bu mesleği kendine yakıştırmıyorsun. Geçen sene fizyoterapi okumak istiyordun mesela ve o mesleği kendine yakıştırıyordun, gerçekten istiyordun."

Dedikleri beni o kadar duygulandırdı ki. Neye uğradığımı şaşırdım. Çok doğru söylüyordu. Ben ne kadar bas bas "Ben bu bölümü seviyorum, isteyerek geldim" desem de gerçekten kendime yakıştırmıyordum. Ben bu değildim. O ana kadar hep kendimi ünlü bir tasarımcı olarak hayal edip çalışmaya devam ederdim. Ama o an kendimi tasarımcı olarak hayal edemediğimin farkına vardım. Ben bu değildim. Ben masa başına oturup kalemini alıp sketch yapıp üretecek biri değildim. Elinde portfolyosuyla oradan oraya koşacak biri değildim. Tasarladığı ürünün paftası alıp toplantı salonundaki ekranın önüne geçip anlatacak biri değildim. Kendimi orada düşünemiyordum. Düşündüğüm zaman toplantı salonunu, paftayı ve önündeki birini görüyordum ama yüzü yoktu. Boştu. O ben değildim. O vücut bana ait değildi. Çünkü ben gerçekten o an olmam gereken yerdeydim ve o yer kesinlikle o toplantı salonu değildi.

Beynimi boşaltmaya çalıştım. Ama olmadı. Biraz önceki boşluğu düşündüm, nasıl olmuştu ki o? Aklımdaki tek şey arkadaşımın kurduğu cümleydi. Yatağıma uzanıp gözlerimi tavana diktim. Kalbim deli gibi atıyordu. Attığı mesaj, kurduğu cümlenin baloncuğu olduğu gibi gözümün önündeydi ve gitmiyordu. 

Tekrar derin bir nefes aldım. Ne olmalıydım ben? 6 sene sonra kendimi nerede görüyordum? Gözlerimi kapattım, aklım bomboştu. Kendimi gördüm. Beyaz önlük giymiştim. Küçük bir odam ve bembeyaz bir masam vardı, önünde iki tane kırmızı sandalye. Yüzüm gülüyordu, gerçekten mutluydum. Karşımda bir bayan vardı, neleri yapması neleri yapmaması gerektiğini söylüyordum. 

O an fark ettim. 

Ben insanları yönlendirmeyi seviyorum. (Aslan burcuyum). 

Tavsiyeler vermeyi seviyorum. 

İnsanları bilgilendirmeyi seviyorum. 

Bilgili olmayı, bilgimi paylaşmayı seviyorum. 

İnsanlara yardımcı olmayı seviyorum. 

BEN SAĞLIK OKUMALIYIM. BEN HASTANEDE ÇALIŞMALIYIM. 

İşte bu kadar. Buydu. Aylardır aklımı kurcalayan buydu. Cevabım buydu. Yapmam gereken belliydi. 

Mantıklı düşünmeye başladım. Şimdi ne olacaktı?

Tekrar sınava hazırlanmam gerekecekti. Çok çalışmam gerekecekti. Ama babamın tayini belli değildi seneye nerede olacağımı bilmiyordum. Ya kötü bir dersaneye düşersem?

Bunu aileme açıklamam gerekiyordu.

Taşınma telaşım olacaktı. Seneye eve çıkarım düşüncesiyle birçok eşya almıştım, taşınma işi çok zor gözüküyordu.

 Ama..

Üniversite hayatı ile de iş hayatı ile de istediklerime daha yakın olacaktım. 

Büyük hayaller kurmak istemiyordum ama mutlu olacağımı hissediyordum.

Mükemmel olmayacaktı ama daha iyi olacaktı.

Bu kararı verdikten sonra yine ani olan bir kararla evden çıkıp otobüs bileti aldım. İki gün sonra da Antalyadaydım. Gece boyu otobüste düşünecek çok zamanım oldu. Hatalarımı gördüm, yaptığım yanlışların farkındaydım. Ama doğru kararı verdiğimi düşünüyordum.

 İlk gün odamda annem ve kardeşimle oturuyorduk. Annemin bir yere gelmeye çalıştığı belliydi ama ben konuşmak istemiyordum.

Annem: EE söyle bakalım niye depresyona girdin niye bırakacaksın bölümü

Kardeşim: Aa anne ya bana diyordun ablana bu konuyu açma diye kendin söylüyorsun.

Annem: Sen pat diye söylersin diye öyle demiştim ben

Anlaşıldı. Ben gelmeden önce birilerine ayar çekilmiş. Kardeşim 11 yaşında ve anlayabildiğiniz gibi patavatsızın teki.

O günden beri bölümü bırakacağım hep aynı muhabbetler dönüyor.

Bölümü bırakmak istiyordum ama neden? 

Çünkü zor bir bölüm ve ben uğraşmayı sevsem de rahatına düşkün bir insanım. 

Çünkü derin bir hayal gücü ve yaratıcılık gerek. (Ve bence bu özellikleri kazanmak zor) Bunları kazanamazsanız iyi bir tasarımcı olamazsınız, aç kalırsınız. 

Çünkü Türkiye'de tasarımcılara önem verilmiyor. 

Çünkü Türkiye'de bu iş için pozisyon az. Gerçekten iyi olmak şart!

Çünkü bölüm çok yoğun. Her haftanız başka bölümlerin final haftası gibi. Her dersten ödev var. Hepsini iyi yapmanız gerek. Hepsinden not veriliyor.

Çünkü işler hep muallak. Ne yapmanız gerektiği kesin olarak söylenmiyor. Herkes kafasına göre yapıyor. Öyle olunca rahat hissediyorsunuz. Ama rahat değilsiniz. Çünkü her yaptığınız bir anlamı olması gerek. Koyduğunuz her noktayı açıklayabilmeniz gerek.

Çünkü hiçbir zaman boş değilsiniz. Her zaman yapmanız gereken bir şeyler var. Yarın şunu yaparım bugün boşum deseniz bile o gününüz yarınki işi düşünerek bok gibi geçiyor. 

Çünkü yarın yapacaklarınızı düşünmeden edemiyorsunuz. 

Çünkü interneti kitabı aç bak öğren yaz çiz geç değil bu. Düşünmek gerek, bir şeyler oluşturmak yaratmak gerek.

Çünkü üniversite hayatınızın diken üstünde geçtiği yetmezmiş gibi iş hayatınızda böyle geçecek.

Çünkü.. Çünküü... Çünküüü...

Bölümü neden bırakacağımı soranlara bunları söylüyorum. Aslında işin başında bırakmayı düşünmeme sebep olanlar, yine bu düşüncelerdi. Ama hiçbiri gerçek değildi. Gerçekten içimde bir rahatsızlık vardı yani ben mutlu değildim. 

Bunları saydığım herkes yine  -tipik-  cevaplar veriyordu. Şöyle cevaplar;

 Kızım sen üniversitedesin. Kolay değil hiçbiri. En basit görünen bölüm bile zor. Her şey zor. Her iş zor. Hiçbiri kolay değil.

Bu cümleyi yazarken bile sinirleniyorum, elim ayağım titriyor. Aklımdan geçenler 

"Lan gerizekalı. Ben biliyorum zaten başka bölümlerin zor olduğunu. Biliyorum nasıl olduklarını. Ama sen benim neler çektiğimi bilmiyorsun. Sen benim bölümümü bilmiyorsun. Etrafımda olan bitenlerden habersizsin."

oluyorken. Ağzımdan çıkan tek şey

"Ben zaten diğer bölümlerin zor olduğunu biliyorum. Sadece bunu yapmak istemediğime karar verdim." 

Verdikleri cevaplar yine sinir bozucu oluyor o yüzden yazmıyorum.

Yazdığım en uzun yazıydı. Okuması en sıkıcı yazı olacak farkındayım. Ama yazmam gerektiğini düşünüyordum. O yüzden rahatladım. Tamamını okuyabilen olursa bana haber versin alnında öpeceğim. Hepinizi çok seviyorum, hoşçakalın! :)

2015 Edit: Beslenme ve Diyetetik okuyorum!